Για το ρόλο των δύο φύλων στις αγροτικές ασχολίες μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν. Στις σύγχρονες προβιομηχανικές κοινωνίες, η καλλιέργεια της γης (άροση) αποτελεί κατ’ εξοχήν ανδρική ασχολία, ενώ ο ρόλος των γυναικών είναι συμπληρωματικός στις εργασίες της υπαίθρου (λίχνισμα, αλώνισμα) και σημαντικότερος στα στάδια επεξεργασίας του καρπού, της παραγωγής της τροφής, της φροντίδας των οικόσιτων ζώων και των παιδιών. Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι συχνά ο καταμερισμός της αγροτικής εργασίας στην ύπαιθρο εξαρτάται από το είδος των καλλιεργητικών μέσων και τις βασικές δομές των σχέσεων συγγένειας (π.χ. άροση και πατρογραμμική καταγωγή, κηποκαλλιέργεια και μητρογραμμική καταγωγή).

Στη Νεολιθική εποχή, η άροση με τα ζώα δεν είναι ακόμη γνωστή και γίνεται με το σκαλιστήρι, γεγονός που καθιστά τη διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Παρόλο το μικρό σχετικά μέγεθος της καλλιεργούμενης γης, η παραγωγή πλεονάσματος και η αποθήκευσή του κρίνονται αναγκαίες με σκοπό την εξασφάλιση πόρων σε περιόδους κακής σοδειάς. Έτσι, εικάζεται ότι τόσο τα στάδια καλλιέργειας όσο και επεξεργασίας του καρπού καθιστούν αναγκαία τη συμμετοχή των δύο φύλων.

Πολύτιμη είναι η εμπειρία των γυναικών που ασχολήθηκαν με τη συλλογή καρπών και φυτών κατά τη Μεσολιθική εποχή. Η εμπειρία συνίσταται σε γνώσεις και παρατηρήσεις που αφορούν τον τρόπο ωρίμανσης των αυτοφυών φυτών και το περιβάλλον ανάπτυξής τους, το συσχετισμό τους με τις αλλαγές του έτους καθώς και τη χρήση τους για τροφοπαρασκευαστικούς και ιαματικούς σκοπούς. Εικάζεται λοιπόν ότι ο ρόλος των γυναικών-τροφοσυλλεκτριών στο νέο σύστημα αγροτικής εκμετάλλευσης μέσω της καλλιέργειας που εφαρμόζεται τώρα είναι σημαντικός όσον αφορά τη διοχέτευση αυτών των πληροφοριών. Τέλος, για κάποιους τομείς εργασίας όπως οι οικοτεχνικές (άλεσμα, ζύμωμα κ.ά.) είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε την ανάμειξη του γυναικείου φύλου.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες οικιακές εργασίες, δε γνωρίζουμε τον καταμερισμό των επαγγελμάτων κατά φύλο, ποιες δηλαδή ήταν αποκλειστικά γυναικείες ή ανδρικές ασχολίες και ποιες απαιτούσαν τη συνδρομή και των δύο φύλων. Αν σήμερα αναφερόμαστε στον κεραμέα (σε γένος αρσενικό) ή στην υφάντρα (σε γένος θηλυκό), αυτό γίνεται γιατί υιοθετούμε διακρίσεις που απηχούν σύγχρονες συνθήκες εργασίας ή αναφέρονται σε συσχετισμούς φύλου και επαγγέλματος που ισχύουν σε σύγχρονες προβιομηχανικές κοινωνίες. Οι θέσεις μας όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι απόλυτες.

Για παράδειγμα, στις σύγχρονες προβιομηχανικές κοινωνίες, ο κούρος ή ο τιλμός (η αφαίρεση δηλαδή εριότριχων από τα πρόβατα ενός κοπαδιού με τη βοήθεια χτενιών ή ψαλιδιών), που αποτελεί προστάδιο της υφαντουργίας, μιας αποκλειστικά γυναικείας δραστηριότητας, γίνεται από τους άνδρες βοσκούς στην ύπαιθρο. Ο συγκεκριμένος όμως καταμερισμός εργασίας δεν οφείλεται αποκλειστικά στη διαφορά μυικής δύναμης και στη δυσκολία του εγχειρήματος, όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο, αλλά ορίζεται από τον τρόπο που διαμορφώνονται οι σχέσεις του κοινωνικού φύλου. Έτσι, στο Μάρι της Μεσοποταμίας (περίοδος Ur III) τον τιλμό αναλαμβάνουν οι ίδιες οι υφάντρες, ενώ πολύ αργότερα, με την εξέλιξη της τεχνικής, εμπλέκονται και οι άνδρες. Στις ελληνικές σαρακατσάνικες ομάδες οι γυναίκες κούρευαν μόνο τα κατσίκια, η τρίχα των οποίων ήταν κατώτερης ποιότητας και λιγότερο εμπορεύσιμη, ενώ ο κούρος των προβάτων, μία μεγάλης κλίμακας δραστηριότητα που γινόταν εκτός οίκου, στην ύπαιθρο, ήταν αποκλειστική δραστηριότητα των ανδρών.

Τέτοια παραδείγματα θα πρέπει λοιπόν να μας υπενθυμίζουν ότι κανένας σύγχρονος συσχετισμός φύλων δεν πρέπει να εφαρμόζεται αβασάνιστα σε άλλες κοινωνίες του παρελθόντος.